dinsdag 20 mei 2014

Hope, hope and hope.

Hoop kan je zo kapot maken. Voor bepaalde dingen moet je hoop blijven houden, maar voor andere dingen had je het liever gewild dat je was gestopt met hopen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Vooral in de liefde. Hoop dat hij nog steeds van je houdt, hoop dat hij nog aan je denkt, hoop dat hij je mist, hoop dat ie terug ga komen. Maar waarom zich vasthouden aan hoop?
Hoop kan je ook zo kapot maken, zonder dat jij daar de controle over hebt. Ikzelf had ik liever gehad dat ik was gestopt met hopen, maar ik kan het niet. Elke dag is er wel iets dat er mij aan doet denken. Net alsof er allemaal zo'n dingen gebeuren, tevoorschijn komen, dat ene liedje komt zodat je de hoop niet opgeeft.
Maar hoe komt dat? Wat is het precies hoop? Je kan het niet vasthouden maar toch is het zo belangerijk en onbeschrijfelijk.
Het liefst wil ik het allemaal vergeten ..

vrijdag 21 februari 2014

A strange empty feeling.

Waarschijnlijk heb jij het ook wel al eens gevoeld. Misschien ook niet. Dat gevoel van leegte. Ookal zijn er honderden mensen rond je. Alsof dat je er helemaal alleen voor staat. Het kan opeens op je opkomen zonder enige reden. Net als een mes in je hart. Je nutteloos voelen, je onbelangerijk vinden, het gevoel hebben dat je alles oké moet vinden, dat je geen mening mag hebben. Dat ze jou niet nodig hebben, dat niemand jou nodig heeft. Dat gevoel komt vaak bij me op, jammer genoeg. Ik kan dan opeens heel erg emotioneel worden en uit het niks huilen of ik kan ook heel kwaad worden, zonder enige reden ga ik opeens heel erg slecht gezind zijn. Het kan je hele dag stuk maken. Ik heb ook al een tijdje niet op mijn blog geschreven omdat niet veel mensen reageren en ik begin het nutteloos te vinden want ik heb niet het gevoel dat ik iemand help. Maar vandaag schrijf ik weer, omdat ik het nodig heb en heel misschien, dat hoop ik toch help ik toch iemand. Voelt de persoon die dit nu leest zich toch even minder alleen.
Dat gevoel slaat in heel je lichaam toe. Je voelt je helemaal donker vanbinnen en levenloos. Ik heb zelf geen idee hoe je dat gevoel snel weg kan laten gaan want ik heb het echt de hele dag door of zelfs meerdere dagen. Dus als jij een paar ideeên hebt mag je ze altijd zeggen!
Dan ga je weer al aan die pakkende en heftige momenten in je leven, verdrietige muziek opzetten en dan ben je helemaal weg van de buitenwereld. Je wilt gewoon met rust gelaten worden. Wat raar he, wat zoiets met je kan doen. En ook al wil je zo hard dat het weggaat, het gaat niet weg. Het gaat pas weg als je over die drempel gaat, maar soms is dat echt wel moeilijk zonder enige hulp rond je. Of je kan ook geen hulp willen, je wilt niet zwak over komen dus je doet alsof je gelukkig bent terwijl je vanbinnen langzaam breekt in miljoenen stukjes. Wachtend dat iemand het toch opmerkt en jou opraapt. Ik hoop dat ik één van de enige ben die dit gevoel heeft want ik zou niet willen dat veel mensen dit voelen want ik vind het vreselijk. Het gevoel eet je helemaal op, net alsof er op zo'n moment geen happiness mag binnen komen, alsof het gif is, dat het verboden is. Maar aub, als jij ook in zo'n zwak momentje zit praat erover met iemand of schrijf naar me, dat mag ook altijd! Ik wil niet dat mensen met die gevoel blijven zitten en er alleen voor staan, want dat verdien je zeker en vast niet.

Alvast veel sterkte aan de mensen die het nodig hebben, always here for you if you need me.

xxx

I really love this song:
http://www.youtube.com/watch?v=OwK-WAnIWIw

zaterdag 14 december 2013

Psychologie en Psychiatrie

Iedereen heeft er wel al eens over gehoord. Sommige vinden het onnuttig, grappig en zielig. Maar anderen zijn er blij om dat het bestaat, zijn er dankbaar voor en het helpt hun echt. Maar hoe weet je nu als het jou gaat helpen?
Mijn pds neemt veel problemen met zich mee, er is ook nog veel meer aan de hand dan mijn pds maar veel dokters zeidden dat ik ook naar een psycholoog moest gaan. Ik was er eigenlijk helemaal niet voor. Je zit daar in een kamer met iemand dat je niet kent en je moet zomaar je hart luchten. Maar na een tijdje voelde ik dat ik het toch nodig had, een buitenstaande persoon. Toen heb ik een afspraak gemaakt voor een psycholoog dat iemand me aanraadde. Voor ik binnen ging had ik al wat last van buikpijn door mijn pds en had ik net ruzie gehad, dus de emotie's waren al goed naar boven gekomen. Toen mocht ik binnen en barste ik in tranen uit, het werd me allemaal te veel. Die vrouw bekeek me zo dood aan, net alsof alles oké met me was, maar dat was het helemaal niet. Ik begon langzaam te stoppen met huilen en begon over mijn problemen, maar toen kwam die broek weer in mijn keel en de tranen kwamen weer naar boven. Ik had dit zo lang voor me gehouden dat het allemaal te veel was. Maar steeds bekeek die mevrouw me alsof ik een dode plant was. Ik weet wel dat ze me niet mag vast nemen of iets dergelijks. Maar je kan toch wat meer doen dan me dood leuk serieus gaan bekijken.. Maar goed, na een tijdje kon ik over mijn problemen praten en alles wat op mijn hart lag. De vrouw knikte maar wat en zei wat ik zei in andere woorden. Dat hielp me dus niet echt, Deze psycholoog heeft me echt niet geholpen, ik kon even goed mijn hart luchten tegen een vriend/vriendin, het was hetzelfde geweest.
Omdat die psycholoog me niet had geholpen was ik ook niet beter mentaal. Maar ik was zo teleurgesteld dat ik niet weer naar een andere psycholoog wou gaan om weer alles opnieuw te vertellen. Na maanden niks te hebben gedaan op psychologisch vlak raadde de dokters me nog steeds aan om nog steeds naar de psycholoog te gaan. Ik kreeg een paar nummers van psychologen en ik koos de beste van het lijstje. Ik had wat met haar gepraat via de telefoon om een beetje alles te vertellen hoe het allemaal zat en maakte een afspraak met haar.
Ik was niet echt zenuwachtig maar ik was al op voorhand teleurgesteld want ik dacht van, als zij zoals die andere is, ja dan is dit weer tijd weggegooid. Ik kon wel goed praten met haar maar zij ook hielp me niet echt, ik had het gevoel dat ik op één plek bleef staan, wat ze mij vertelde wist ik al. Ik wou haar wel nog een keer zien, misschien dat het met de tijd kwam. Ik had dan weer een afspraak gemaakt voor de volgende week maar ik had dan goed nagedacht en ik ben dan toch niet gegaan, ik voelde dat zij mij ook niet ging helpen.
Toen gingen we naar mijn huisarts en zij begon nu over een psychiater. Maar dat klonk al veel heftiger voor me maar ik moet wel vooruit gaan dus ik ging op de site van het ziekenhuis en keek de namen van de psychiaters en keek waarvoor ze waren. Ik maakte dan afspraak en nu moet ik afwachten tot maandag. Ik ben best wel zenuwachtig, ik ben bang wat ze allemaal gaat zeggen en wil me ook niet aanstellen achja, we zien wel ..

Wat is jullie ervaring met psychologen of psychiaters?

xx

woensdag 27 november 2013

Wat een ziekte/aandoening met je kan doen.

Ik heb zelf een ziekte. En die van mij is zelfs niet zo erg tegen over zoveel anderen ziektes.  En ik denk dat veel mensen niet beseffen wat met die ziekte bij moet nemen. Doordat ik ziek ben kan ik momenteel al 1 jaar niet meer naar school. Al men 'vrienden en vriendinnen' hebben me laten vallen. Men familie heeft me laten vallen, dokters laten me vallen. En dat als buitenstander kan je soms niet beseffen wat een zieke allemaal doormaakt. Je hebt al pijn van je ziekte, en die pijn dat iedereen je laat vallen moet je dan ook nog meemaken. Er zijn zoveel dagen dat ik me zo alleen voel, ik kan men hart niet luchten, en ik ben vast niet de enige. Ik wou zo graag een normaal tienerleven hebben, maar spijtig genoeg kan ik dat momenteel niet hebben. Ik heb de vriendinnen er niet meer voor, men familie ook niet. Niemand begrijpt wat ik meemaak of voel. Ze denken dat ik me aanstel, dat ik een slachtoffer speel, of ze houden er geen rekening mee. En ik ben er zeker van dat zieken en ook mensen die niet ziek zijn dit ook meemaken en meevoelen. Elke ochtend moet ik aan een reden denken waarom ik zou willen opstaan, voor wie. Want er is niemand rond me. Maar muziek houdt me in leven. Muziek helpt me heel erg, zonder muziek was ik er denk ik ook niet meer.

Ik schreef dit bericht, om er nogmaals voor mensen te zijn die in dezelfde situatie als mij zitten of die willen praten over hun problemen. En tonen dat je niet alleen bent en dat je op mij kan rekenen.

xxx

zondag 27 oktober 2013

Wat medicijnen met je kunnen doen.

Niemand heeft door wat een medicijn met je kan doen tot je er zelf ook moet nemen. Sommige noemen anderen dik, dat slaat al nergens op. Maar wie weet is ze zo verdikt door haar medicijnen. Of de ene is juist heel mager, en dan ga je meteen denken dat ze anorexia heeft. Maar ook zij kan zo mager zijn door medicijnen. Zo kan ik nog even doorgaan, je kan zoveel bijwerkingen hebben door medicijnen.
Ikzelf maak ze nu ook nog mee. Ik moest maanden lang Redomex elke dag innemen, en ik ben zo'n 20 kg verdikt. Ik had hele grote eetbuien, en de medicijn zelf deed me ook verdikken. Je hebt geen idee hoe lelijk ik me nu voel. Door dat ik altijd van gewicht verander heb ik heel veel striemen gekregen, die maar niet weggaan. Kan ik geen nieuwe kleren kopen want de ene maand zal ik een andere maat hebben dan de andere maand. Redomex hielp niet zo veel bij me, ik verdikte er vooral door. Ik begon dus in oktober met een nieuw medicijn. En ik voel me zo'n stuk ouder. Ik heb overal pijn, ik eet amper nog wat, zit meteen vol, ben elke dag heel erg misselijk, heb het opeens heel erg warm, stemwisselingen en slaapproblemen, droge mond, ogen die ook droog worden, rare menstruatie etc. Zo kan ik nog even doorgaan, ja het helpt me wel met men PDS maar ik heb dan wel zoveel problemen bij. Er zijn natuurlijk altijd ergere dingen, dat weet ik. Maar het is echt niet leuk, geloof me.
Ik vind dat er hier ook niet veel over wordt gepraat, en ik denk dat dit wel meer moet gedaan worden. Er is altijd nieuwe technologie, nieuwe laptops, nieuwe smartphones etc. Maar waarom is het zo traag voor nieuwe medicijnen en het behandelen van ziektes? Ik denk dat dat belangerijker is, dat hebben we echt nodig.

Still here if you need me

xx

zaterdag 19 oktober 2013

Samenvatting van mijn doel.

Ik ben een meisje van 17 jaar. Dit is mijn eerste blog en ik heb er heel lang over nagedacht om dit te doen. Gaat het wel nuttig zijn? Gaat het wel iemand helpen? Ik hoop uit het diepste van men hart van wel. Misschien zullen veel mensen me ook niet serieus nemen, dat kan ik begrijpen want 17 jaar is ook nog best jong. Maar voor mijn leeftijd heb ik wel al veel meegemaakt. Ik ga jullie niet mijn hele leven hier vertellen, dat is ook niet de bedoeling. Ik wil vooral mijn ervaring hier vertellen en mensen helpen met problemen. Twijfel dus nooit om te reageren of me een berichtje te sturen, je zal me nooit sturen en ik zal je zo snel mogelijk antwoorden!
Ik heb al zo'n 3 jaar heel erge buikpijn, dat was eind maart begin april. Men ouders namen het niet serieus en ze wouden wachten tot school gedaan was. Ze dachten dat het stress was. Maar dat was het jammer genoeg niet. School was gedaan en nog steeds had ik van die hevige krampen, ik lag soms in twee van de pijn. Net alsof er opeens messen in men buik waren. Men ouders namen het nog steeds niet in handen. 2 maanden later begon het nieuwe schooljaar en de hevige pijn was er nog steeds. Eind oktober trok ik het niet meer op school en bleef ik thuis. Ik miste meer en meer school, ik had al heel snel een grote achterstand. Mijn familie geloofde me niet. Want ja, krampen dat kan je niet zien of horen, alleen jijzelf kan het voelen. Ik lag s'avonds in men bed te huilen. Omdat niemand me steunde, niemand geloofde me, iedereen dacht dat ik maar wat loog. Dat ik dit allemaal verzon omdat ik niet naar school wou. Maar dat was het niet, echt niet. Ik wou juist een normaal leven leiden.
Pas midden november gingen ik pas naar de dokter met men moeder, er werd weer bloed afgenomen en er was niks speciaals in men bloed. Daardoor geloofde men familie me nog meer niet. Ik ging nog steeds niet naar school, maar schreef wel alles bij van een klasgenoot. Ik gaf niet op, ik wou het jaar halen.
Begin december zat ik nog steeds thuis, nog steeds dezelfde pijn, en nog steeds dezelfde thuissituatie. We gingen naar meerdere specialisten, maar zij ook, vonden helemaal niks. Heel veel vervelende en pijnlijke onderzoeken moeten doen, heel veel bloed moeten afnemen. En ze vonden nog steeds niet wat ik had. De dokters geloofden me ook niet na een tijdje omdat ze niks vonden. Ik stond er nog steeds helemaal alleen voor. Men ouders werden kwaad op me omdat ik naar school moest gaan, maar ik kon het niet, ik had geen kracht en ik had teveel pijn. Maar ja, nogmaals ze geloofden me niet.
De kerstvakantie was voorbij en ik hoopte om weer naar school te kunnen. Ik had me helemaal goed voorbereidt, kleren al klaargelegd, tas gemaakt etc. De eerste schooldag na de kerstvakantie stond ik op en voelde ik me nog steeds heel erg slecht, nog steeds geen verandering. Ik was het zo beu om steeds opnieuw die pijn te voelen die maar niet weg wou gaan.
We gingen nog naar een paar specialisten en zij ook vonden niks.Omdat ik het mentaal ook moeilijk had, kreeg ik dan ook slaapproblemen en viel ik pas om 6 uur s'nachts in slaap. Eind maart bezochten we nog een specialist en ik weer helemaal uitleggen wat ik had en ze zei meteen ' Je hebt PDS (prikkelbare darm syndroom) . En ik had dit al ergens gehoord. Ja, een andere dokter had me dit ook gezegd maar hij zei dat er geen medicijnen er voor waren. Ik begon dus snel een behandeling ervoor. De behandeling ging pas na een dikke maand werken. Maar bij mij werkte hij pas na 1,5 - 2 maanden later. Ik voelde me al beter maar nog niet helemaal. Ik had minder vaak krampen maar nog steeds even pijnlijk. En ik kan me niet concentreren met die pijn. Ik kon nog steeds niet naar school. En ja, je hoort het al. Men familie geloofde me nog steeds niet, behalve mijn moeder na. Ze vonden dat ik overdreef en dat ik er gewoon mee naar school kan. Maar dat was bij mij niet het geval. Hoe graag ik het wou, ik kon het niet, ik was niet sterk genoeg. Mentaal niet, lichamelijk niet.
En ook dat jaar haalde ik jammer genoeg niet. De vorige vakantie was ik ook weer bijna de hele vakantie ziek. Al mijn vriendinnen hebben me laten vallen omdat ik zo vaak ziek was. Ik kon op niemand steunen, maar dan ook niemand. Ik huilde mezelf vaak in slaap. Niemand kwam me bezoeken thuis.
Toen was het weer 1 september en gingen de eerste dagen wel, maar daarna was ik weer meer en meer afwezig op school. Ik ben nu al zo'n 3 weken weer niet meer naar school gegaan omdat ik weer pijn voel. En ik had dan ook nog een oor-neus-keelontsteking.
Gisteren ben ik naar mijn dokter gegaan en ik vond haar heel erg grof. Ze zei dat ik absoluut naar school moest gaan en dat het nu echt gedaan moet zijn etc. Op zo'n momenten wil ik gewoon zo ver mogelijk weglopen. Want ik wil ook zo graag een normaal leven leiden, overal gaan en me geen zorgen maken, maar dat is niet mogelijk voor me. En niemand ziet hoeveel pijn ik momenteel heb. Men ouders steunen me nog steeds niet, men zus ook niet. Nogmaals, niemand.

Wat de bedoeling is van mijn blog is om mensen met pds of andere ziektes te helpen en naar te luisteren. Ook mensen die het moeilijk hebben, of die gewoon wat kwijt willen of even wat wilt huilen, of die gepest wordt, of wat  nog allemaal. Ik zal er altijd zijn en ik doe het met alle plezier. Je moet maar even reageren en ik zal er meteen voor je zijn. Ik wil niet dat iemand hetzelfde meemaakt als mij. Waarschijnlijk zijn er nog zo'n heel veel mensen, die nu alleen in hun kamer zitten achter hun computer en die op tumblr zitten. En zich gewoon heel erg eenzaam voelen en gewoon iemand willen vinden waar je je problemen tegen kwijt kan. En dat wil ik zeker voor je zijn, ik zal zeker naar je luisteren en je zo goed mogelijk helpen!

Ik hoop dat ik iemand kan helpen met dit, echt..

kusjes